Vier miljoen Belgische werknemers worden getroffen door de huidige loononderhandelingen. De werkgevers hebben de onderhandelingsmarge beperkt tot 0,4%, een belachelijk bedrag gezien onze behoeften en de rijkdom die wij elke dag creëren. Deze marge is restrictief en beperkt derhalve de loonstijgingen in alle particuliere sectoren, op straffe van boetes.
Zoals de pandemie eens te meer heeft aangetoond, zijn het de minst gewaardeerde banen die “essentieel” zijn voor onze samenleving: kinderopvang en bejaardenzorg, gezondheidszorg, distributie, enz. Het is geen toeval dat deze banen slecht betaald worden, en dat een meerderheid van de vrouwen* soortgelijke taken gratis op zich neemt in het gezin. Deze functies vormen wat men reproductief werk noemt, d.w.z. werk dat zorgt voor de productie en reproductie van arbeidskracht, op dagelijks niveau (wie wast de sokken?) en op generatieniveau (het baren en opvoeden van kinderen). Reproductiewerk wordt toegewezen aan vrouwen*, die verondersteld worden daarvoor geboren te zijn en het gratis en vrijwillig te doen.
De winsten van de produktie- en bloeiende reproduktiesector worden grotendeels verzekerd door het gratis of onderbetaalde werk van de arbeiders in de zogenaamde “essentiële” sectoren. De overgrote meerderheid van deze werknemers zijn vrouwen*, en zij zijn arm. Hun een loonsverhoging van maximaal 0,4% geven, terwijl de BEL20 in geld verzuipt en het dagelijks leven steeds duurder wordt, is zeggen dat wij hun onze uren van leven verschuldigd zijn omdat wij niets zijn.
De bazen willen “hun kosten drukken”, maar wij produceren alles. We reproduceren alles. Wij laten deze wereld draaien, zij moeten het geld teruggeven dat ze met onze arbeid verdienen. De vakbonden roepen in een gemeenschappelijk front op tot een nationale staking, wij steunen deze oproep. Laten we de machtsverhoudingen op 29 maart omkeren door de machine te blokkeren. Allemaal in staking!
* alle vrouwen en genderminderheden